Υπόθεση "μελομακάρονο"

Το μελομακάρονο είναι ένα από τα γλυκά που μαζί με τον κουραμπιέ και τις δίπλες, σηματοδοτούν με την έλευσή τους την έναρξη της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων. Πρόκειται για γλυκό με ωοειδές σχήμα, που βασικά συστατικά του είναι ζυμάρι και λάδι, περιχυμένο με μέλι και πασπαλισμένο με καρύδι
Στο άκουσμά του φέρνει στο νού τη γλυκύτητα του μελιού και ταυτόχρονα τη νοστιμάδα μιας μακαρονάδας. Ψάχνω εδώ και αρκετή ώρα στο διαδίκτυο την ιστορία προέλευσης της ονομασίας, μα δεν βρίσκω κάτι. Ρώτησα και μερικούς και σημείωσα μία απάντηση "τα μελομακάρονα τα λέμε έτσι γιατί ακολουθούμε τη συνταγή της ζύμης για τα μακαρόνια, αλλά προσθέτουμε και μέλι". Μπορεί αυτή η αυθόρμητη σκέψη να έχει μέσα της και μία δόση αλήθειας. Υπόσχομαι να το ψάξω τις επόμενες μέρες.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση σε αυτή τη λέξη είναι η μοναδική αντιφατικότητά της. Ξέρουμε καλά ότι θα φάμε πρώτα το φαγητό και μετά το γλυκό. Δεν τα τρώμε ποτέ ταυτόχρονα, ούτε ανακατεμένα
Η αντιφατικότητα αυτής της λέξης, στο άκουσμά της πάντα, μου δίνει την αίσθηση ενός ριζοσπαστισμού. Το μοτίβο πρώτα αλμυρό, μετά γλυκό, πότε το ένα και πότε το άλλο, ποτέ ανακατεμένα και τα δυο, είναι βαθύτατα συντηρητικό.
Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτήν την παράξενη εποχή που οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας επιδιώκουν να καταστείλουν με τη βία την ορμητικότητα και να εγκλωβίσουν την σκέψη του πολίτη στη μίζερη καθημερινότητα, ένα μελομακάρονο με προκαλεί να φωνάξω δυνατά:
ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΝΑ ΦΑΤΕ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΜΕ ΜΕΛΙ!

by Mar

ΜΙΑ ΡΥΤΙΔΑ.......... ΦΩΤΟΣ !

Έρχονται Χριστούγεννα λοιπόν.

Παιδάκια χοροπηδάνε πάνω-κάτω απαιτώντας από τους εξουθενωμένους γονείς τους να βγάλουν φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη (Santa Claus, κατά το ελληνικότερο), φυσικά με το αζημίωτο, διότι και η ευχές για καλοτυχία το νέο χρόνο έχουν την τιμή τους. Τελικά, αντί να κάνει ο Άγιος Βασίλης δώρα στα παιδάκια, του κάνουν αυτά...

Τελοσπάντων, η γκρίνια έχει γίνει δεύτερη φύση μου και αυτό δεν κρύβεται, έτσι; Η Ερμού γιορτάζει την επέτειό της - κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γίνεται χαμός. Καταναλωτές και καμάκια σε επαγρύπνηση! Μέσα σ όλα αυτά το μεγαλοπρεπές χριστουγεννιάτικο δέντρο, ανακαινισμένο μετά την εικαστική παρέμβαση των διαδηλωτών, οπότε και "φωταγωγήθηκε" η πόλη! Καιρό είχε εδώ που τα λέμε. Παλιότερα έπαιρνε και κανένα ευρωπαϊκό κύπελλο στο μπάσκετ ο Παναθηναϊκός και φωταγωγούσε την πόλη ο δήμαρχος. Τώρα τι γίνεται; Ε αυτήν την έλλειψη ήρθαν να καλύψουν οι διαδηλωτές. Τα αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια, πάλι, με το περιστρεφόμενο φωτάκι μας θυμίζουν επίσης ότι η μόδα του Φλωρινιώτη δε θα ξεπεραστεί ποτέ σ αυτή τη χώρα. Κι ενώ όλα αυτά φαντάζουν φυσιολογικά και γιορτινά... κάτι πάει στραβά! Κάτι, μια ρυτίδα που σπάει τα γιορτινά χαμόγελα. Αυτή η ίδια η 'ρυτίδα' δε σ' άφησε να γελάσεις με την ψυχή σου βλέποντας προχθές Λαζόπουλο, αυτή η 'ρυτίδα' που μετέτρεψε σε απλά μειδιάματα τους (σε κανονικές συνθήκες ξέφρενους) πανηγυρισμούς των Παναθηναϊκών για την πρόκριση στο Champions league την περασμένη εβδομάδα, η 'ρυτίδα' που σκοτείνιασε τα άλλοτε γιορτινά πρόσωπα αυτών των ημερών. Τα πρόσωπα σκοτείνιασαν απ' τη ρυτίδα του χαμένου μέλλοντος μας. Έγιναν πολλά, καταλάβαμε περισσότερα. Μία γενιά πήρε το νόμο στα χέρια της, μία άλλη προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τον κρατήσει αυτή. Οι νοικοκυραίοι θέλουν να ξαναβρούν την ησυχία τους - οι νέοι θέλουν να ξαναβρούν τη φασαρία τους. Ποιος έχει δίκιο; Μα φυσικά όλοι. Ποιος δεν έχει; Μα φυσικά όποιος προσπαθεί να επιβάλλει ησυχία στους νέους και φασαρία στους νοικοκυραίους. Κι ας είναι οι πατεράδες κι οι μανάδες μας. Δεν πειράζει, σε αρκετές φασαρίες τους έχουμε βάλει. Ας είναι. Έτσι κι αλλιώς, παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς θα πάμε πάλι στον Τερζή, στον Μητροπάνο, στον Σφακιανάκη, όπως κάθε χρονιά. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν. Θα στείλουμε ο καθένας καμιά πενηνταριά μηνύματα ευχών στις 00:01- λες και μετά από πέντε ώρες δε μετράει πια η ευχή- θα μπλοκάρει πάλι το δίκτυο της κινητής. Θα πούμε όλοι χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Μόνο που τώρα η "καλή χρονιά" δε θα ναι ευχή αλλά απαίτηση. Γιατί αυτή η 'ρυτίδα' είναι βαθιά ριζωμένη. Τη χάραξε η ανησυχία, η αμφιβολία, η αηδία, η μελαγχολία για το αύριο που χάθηκε. Και για να φύγει, δεν αρκεί ένα μπότοξ. Εδώ χρειάζεται πλαστική εγχείρηση. Αλλά όχι πάλι από κομπογιανίτες και ξεματιάστρες.
Το δέντρο χλόμιασε, αλλά το άστρο του λάμπει. Καιρός να ζεστάνουμε κι εμείς με τις ανάσες μας το "θείο βρέφος" της αλλαγής μας. Και προσοχή αυτή τη φορά να μη σταυρώσουμε Αυτό, αλλά τον Βαραββά.
Κι ας κλείσουμε την παροχή νερού στον Πόντιο Πιλάτο...

by Panoramix

It' s Christmas Time...dear Santa

Τώρα που οι αναταραχές οδεύουν προς εκτόνωση, όπως λένε στις ειδήσεις, στο κέντρο της Αθήνας, ο Δήμος ξεκίνησε να ανάβει δειλά δειλά τα πρώτα λαμπιόνια στα δέντρα. Μέχρι τα Χριστούγεννα ολόκληρη η πόλη θα είναι φωταγωγημένη, ενώ πληροφορίες θέλουν συνεργεία του Δήμου να εγκαθιστούν ειδικά εφέ σε κεντρικά σημεία, ώστε να μην φαίνονται από το πολύ φως οι σπασμένες τζαμαρίες.

Στο προς βελτίωση κλίμα των ημερών έχουν συμβάλλει αποφασιστικά οι ανταλλαγές λουλουδιών μεταξύ διαδηλωτών και μπάτσων. Είναι προφανές πως πραγματοποιούνται τα πρώτα δειλά βήματα προς συμφιλίωση. Αν και ανεπιβεβαίωτες ως αυτήν την ώρα φήμες θέλουν, όταν κλείνουν οι τηλεοπτικές κάμερες οι μπάτσοι να απαντούν στα λουλούδια με δακρυγόνα, σπρωξίματα και στο τσακίρ κέφι με ξύλο.
Στο κλίμα των ημερών και η Θεσσαλονίκη. Όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές, χθες το βράδυ εκλάπη από νεαρούς το ομοίωμα του θείου βρέφους από την φάτνη στην πλατεία Αριστοτέλους. Σύμφωνα με μαρτυρίες το περιστατικό οφείλεται σε "παρεξήγηση", καθώς εκείνη την ώρα στην πλατεία κυκλοφορούσε ελεύθερος ειδικός φρουρός, ο οποίος βρισκόταν σε σύγχυση και του φάνηκε πως το βρέφος έχει αποκλίνουσα συμπεριφορά και πήγε να το πυροβολήσει. Εκείνη τη στιγμή ομάδα νεαρών πήρε το θείο βρέφος για να το προστατεύσει από τον μανιακό. Τελικά, διαπιστώθηκε ότι πρόκειται απλώς για ομοίωμα και μάλλον πετάχτηκε στα σκουπίδια. Ο Δήμος υποσχέθηκε μπόνους στο μισθό του οδοκαθαριστή που θα το εντοπίσει.
Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται κανονικότατα. Όπως σε κάθε εορταστική περίοδο, έτσι και τώρα, οι τράπεζες στο μπουγιουρντί που αποστέλλουν στους καρτοϊδιοκτήτες αναφέρουν ότι "για αυτόν τον μήνα το υπόλοιπό σας είναι μηδενικό". Και έτσι ο Έλληνας με την γνωστή και απαράμιλλη μαλακία που τον δέρνει, θα πληρώνει όλον τον υπόλοιπο χρόνο ένα "μηδενικό υπόλοιπο" ... με πολλά μηδενικά στο τέλος.

Το ότι όλα βαίνουν καλώς επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η Εξεταστική για το Βατοπέδιο έβγαλε πέντε ολόκληρα πορίσματα, και κατά παράδοση δεν υπάρχουν προοπτικές να μπει κάποιος στην φυλακή, άλλωστε είναι γεμάτες οι φυλακές και λόγω λιτότητας δεν μπορούν να χτιστούν νέα κελιά.
Αυτά. Τώρα πρέπει να συντάξω το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη, διότι δεν πρόλαβα να πάρω τίποτα από τις σπασμένες βιτρίνες και επειδή δεν θέλω να πληρώσω τις καινούργιες, έχω να του πω δυο τρία πραγματάκια που έχω άμεση ανάγκη να μου τα φέρει.

by Mar

ΜΠΑΤ(Σ)-ΜΑΝ vs ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Κοινό σημείο; Έλληνες πολίτες


Τελικά δεν ξέρω αν μας μισώ ή αν μας λατρεύω σαν λαό. Αμφιταλαντεύομαι για το ποιο είναι αντιπροσωπευτικό είδος Έλληνα: το ζώο-ειδικός φρουρός που χωρίς δεύτερη σκέψη(;) σηκώνει ένα πιστόλι κι όποιον πάρει ο χάρος; (κατά προτίμηση νεαρό με...πράσινα παπούτσια και με μακρύ μαλλί ή σκουλαρίκια). Ή μήπως το απρόσμενα μεγάλο πλήθος που το σοκ της αναίτιας δολοφονίας (αλλά μήπως υπάρχει και δολοφονία με αιτία;) ενός παιδιού όπλισε τα χέρια του και το μυαλό του με επαναστατικότητα και γυρνά εδώ κι εκεί ζητώντας ένα μπάτσο να του σπάσει τα μούτρα; (έτσι για αντίποινα).
Μάλλον είμαστε και τα δύο. Εμείς είμαστε οι βλαχο-Ράμπο, εμείς και οι Γιάννηδες- Α'Γιάνηδες . Εμείς υποδυόμαστε ρόλους ανάλογα με τη στιγμή και τη στολή που φοράμε. Όταν τύχει και φοράμε στολή σωμάτων ασφαλείας γινόμαστε μπάτσοι, χωροφύλακες, ρουφιάνοι και τραμπούκοι. Μας οπλίζουν τα κόμπλεξ της παραπληγικής μας κοινωνικής συμπεριφοράς και γινόμαστε ο σούπερ-ήρωας που θα "καθαρίσει" την κοινωνία από τα μιάσματα. Όπου μιάσματα φυσικά οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι συμβασιούχοι, οι δάσκαλοι, οι οικονομικοί μετανάστες (βλ. Αλβανούς, Πακιστανούς, διότι η 'άρεια φυλή' δε τραβάει κανένα ζόρι με τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους φίλους μας). Αφού λοιπόν δεν καταφέρνουμε να γίνουμε Μπάτμαν, γινόμαστε Μπατσ-μαν. Η Gotham City κινδυνεύει, μπάτσε αντιστάσου. Φίλα το χέρι του κάθε Εφραίμ και του κάθε Άνθιμου, πάρε την ευλογία της εικονίτσας που κλαίει (με τα... χάλια σου, υποθέτω), ζήτα και την ευχή του έτερου σούπερ-ήρωα ζορο-νομάρχη και ξεχύσου στους δρόμους να αμυνθείς "πέρι πάτρης" επιτιθέμενος στα σκουλήκια τους αλλόδοξους, αλλόθρησκους, ανεπίδεκτους μαθήσεως, απροσάρμοστους, ανθεκτικούς στην πλύση εγκεφάλου, σε οποιονδήποτε δεν υπέγραψε για τις ταυτότητες και δεν ζητωκραύγαζε στη θέα του λαβάρου της Αγίας Λαύρας στα χέρια του Χριστόδουλου, βρε αδερφέ...
Από την άλλη, εμείς ο περιούσιος λαός (εκτός από τους Εβραίους είμαστε κι εμείς, γιατί όχι- έτσι κι αλλιώς όπως φαίνεται στην Ελλάδα,στις Η.Π.Α και στο Ισραήλ ό,τι δηλώσεις είσαι) αναπτύσσουμε κάθε φορά εκπληκτικά αντανακλαστικά σε κάθε καταπάτηση της ελευθερίας μας, σε κάθε περίπτωση που αισθανόμαστε ότι μας καλεί η Ιστορία να αποδείξουμε ότι ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων και τα άλλα "παιδιά" δεν βρέθηκαν τυχαία στην Αθήνα, επειδή τους έβγαλε ο δρόμος- όπως σε έβγαζε παλιά στον Ισθμό της Κορίνθου και συναντούσες στα σουβλατζίδικα πέριξ του Ισθμού γνωστούς, συγγενείς και φίλους, απλά επειδή ήταν πέρασμα. Όλοι αυτοί βρέθηκαν εδώ ,γιατί αυτός εδώ ο τόπος έχει ένα περίεργο φως, έχει τη χάρη , αν και άλλοι έχουν το όνομα (Παρίσι, Ιαπωνία). Αισθανόμαστε την υποχρέωση να μην τους απογοητεύουμε όταν θίγονται αυτά ΄για τα οποία αγωνίστηκαν και δίδαξαν αυτοί. Αισθανόμαστε (αν και δεν είμαστε) απόγονοι των πρωτεργατών και καθιερωτών της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Αυτοδιάθεσης του ανθρώπου, οπότε όταν αντιληφθούμε ότι αυτά απειλούνται, κάνουμε τους Μαραθώνες, τα Πολυτεχνεία, τις Μάχες της Κρήτης, της Αλβανίας κλπ. Έχουμε μια "ηθική αστυνομία" μέσα μας η οποία εξεγείρεται όταν το θεωρεί αυτή σωστό.
Μάλλον λοιπόν είμαστε και τα δύο. Είμαστε οι ίδιο που σε κατάσταση χαλαρότητας είμαστε Βλαχο-Ράμπο και Μπατσ-μαν, ενώ όταν διακυβεύονται τα βαθιά (αλλά πολύ βαθιά) κρυμμένα πιστεύω μας γινόμαστε μπολσεβίκοι, έτοιμοι να καταπνίξουμε το σάπιο καθεστώς, Αθηναίοι του Μαραθώνα, ικανοί να νικήσουμε δεκαπλάσιους από μας υπερασπιζόμενοι "βωμούς και εστίες", γινόμαστε Σάντας και Γλέζος έτοιμοι να κάνουμε κάθε τρέλα αρκεί να διαδηλώσουμε αυτό που θεωρούμε σωστό.
Μου έρχεται στο μυαλό το παλιό σατιρικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν, και παραθέτω τους στίχους...
"Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου,
του ΠΑΟ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς,
πατρίδα,θρησκεία,σουβλάκι με πίτα,
datsun,adidas και χάνι της γραβιάς..."
Αυτοί είμαστε. Οι ρούχλες του φραπέ και του πιτόγυρου απ'όλα. Οι ευαισθητοποιημένοι μη τυχόν και μας πειράξει κανείς την ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας, ακόμη κι αν έχουμε να πατήσουμε στην ενορία μας από τη βάφτισή μας. Αυτοί που κατηγορούμε τις πολυεθνικές φορώντας adidas. Αυτοί που τελικά μετά από τρια πίτα-γύρο, δυο φραπόγαλα, και ατέλειωτες ώρες pro evolution ή τάβλι, είμαστε ικανοί για ένα νέο Χάνι της Γραβιάς, αν μας τη δώσει...
Έτσι σήμερα, και με την αφορμή της δολοφονίας ενός παιδιού από έναν μπάτσο , με όλη τη σημασία της λέξης, έχει ξεχυθεί στους δρόμους ένα μεγάλο πλήθος, στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, όπου γίνονται πρωτοφανείς για τα μέτρα τους διαδηλώσεις. Αυτή τη στιγμή ακούω ραδιόφωνο και κάθε πέντε λεπτά μία ακόμη λεωφόρο που έκλεισε από διαδηλωτές. Ζητούν το αυτονόητο: το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, της ελευθερίας, της δημοκρατίας. Είναι παιδιά στην πλειοψηφία τους (και μακάρι "να ναι και καλή σοδειά" όπως έλεγε το τραγούδι του Θεοδωράκη). Αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν να βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώνουν όταν προσβάλλεται η υπόστασή τους, όταν ο κάθε γραβατωμένος πληρωμένος ρουφιάνος αποφασίζει για τη ζωή εκατομμυρίων που δουλεύουν, που ονειρεύονται, που χαμογελούν, που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και απαιτούν να έχουν και τα ανάλογα δικαιώματα.
Αρκεί η επαναστατικότητά τους να μην εξαντληθεί στο σημερινό, άντε και αυριανό ξέσπασμα- κατά το γραικικό "κάθε θαύμα, τρεις ημέρες". Αρκεί να μην εξαντληθεί με τη συμμετοχή στο γκρουπ του facebook "alexandros grigoropoulos r.i.p. (rest in peace- ας αναπαυθεί εν ειρήνη, κατά το ελληνικότερο). Ας γίνει αυτό το τραγικό γεγονός η αφορμή και η αφετηρία για την αφύπνιση συνειδήσεων, επαναστατικότητας, πληγωμένου εγωισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης. Ας αντιδρούμε έτσι ακαριαία και ενωμένα και όταν μας 'πυροβολεί εξ επαφής' ο κάθε πρωθυπουργός, υπουργός, διοικητής, επιχειρηματίας. Με κάθε προκλητική απόφασή τους προκαλούν μικρές και μεγάλες οδυνηρές συνέπειες στη ζωή μας. Προκαλούν εκατομμύρια φτωχούς, χιλιάδες άστεγους για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ, κακή ποιότητα ζωής καθώς αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε απ' το πρωί ως το βράδυ προκειμένου να εξασφαλίσουμε τη χασούρα που μας προκάλεσαν αυτοί. Οικογένειες χωρίζουν λόγω αυτών των προβλημάτων, άνθρωποι αυτοκτονούν απ' τα χρέη. Κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν για τα καθημερινά εγκλήματά τους και να μην εξαντλούνται στην υποκριτική τους "λύπη και οδύνη" από το χαμό ενός παιδιού. Αυτοί μας σκοτώνουν κάθε μέρα κι εμείς αντί να τους δικάσουμε, τους ξαναψηφίζουμε κιόλας.
Ε, καιρός λοιπόν να βγει μπροστά όλη αυτή η γενιά που εξεγείρεται αυτές τις ημέρες.
Αυτή η γενιά να εξεγερθεί και για τον καθημερινό βάναυσο βασανισμό της από τους κρατούντες. Με ιδεολογικά κριτήρια και πρακτικές. Όχι με καφρίλα, χουλιγκανισμό με γηπεδικούς όρους. Με κάθε αναίτιο χτύπημα και επίθεση σε μη φταίχτες, σκοτώνεται και μια ακόμη ελπίδα για αλλαγή του σάπιου καθεστώτος, καθώς έτσι χάνεται το δίκιο και δίνουμε μέρος του σε αυτούς που δεν το έχουν. Σ' αυτούς που οδήγησαν σε μια ακόμη "μεμονωμένη δολοφονία". Έτσι κι αλλιώς παντού υπάρχουν καλοί και κακοί. Ή κατά άλλους, οι κακοί είναι στη φυλακή. Ναι αλλά από ποια μεριά των καγκέλων; Ας αντισταθούμε όλοι μας στην καταπίεση και την ύφεση. Και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος θα γίνει ο νέος Πέτρουλας, ο νέος Τεμπονέρας, ο νέος Παναγούλης, ο νέος Μπελλογιάννης, όποιος τελοσπάντων με το θάνατό του πρόσφερε περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε να προσφέρει με τη ζωή του.
Ως τότε, Αλέξανδρε, αν συναντήσεις πουθενά το Θεό πες του αυτή τη φορά να ΜΗΝ συγχωρήσει αυτούς που σε έστειλαν κοντά του...

by Panoramix

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008, ώρα δέκα και μίση το πρωί, ένα μπλοκ μαθητών από σχολεία των Εξαρχείων διασχίζει την Χαριλάου Τρικούπη.

Μαύρη σημαία μπροστά, λίγα μέτρα πιο πίσω αλυσίδα. Συνθήματα: «Προσοχή, προσοχή δολοφόνοι με στολή». Πανό: «ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ».
Αυτές οι μέρες ανήκουν στη νεολαία. Σε όλους τους μαθητές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αναζητούν να εντοπίσουν τα δικά τους βήματα μέσα στον χρόνο, σε αυτόν τον τόπο.
Αυτές τις μέρες ας κοιτάξει ο καθένας τον άλλο κατάματα.
Ας αναλογιστούμε σαν σύνολο τις ευθύνες μας για αυτά που γίνονται στην πόρτα μας.
Ο κάθε γονιός οφείλει να σκεφτεί ότι ίσως να ήταν το δικό του παιδί.
Και το κάθε παιδί ότι ίσως να ήταν εκείνο.
Ας αναλογιστούμε σαν κοινωνία κάτι παραπάνω από το τετριμμένο «που πάμε».
Ας αναλογιστούμε πως η βία δεν μπορεί παρά να φέρει μαζί της την βία. Ότι το αίμα ανοίγει κύκλο και παίρνει πολλούς.
Ας πάρουμε επιτέλους απόφαση πως εδώ δεν μας ανήκει απολύτως τίποτα. Πως αυτά που δημιουργούμε σήμερα τα δημιουργούμε ες αεί.
Είναι η κληρονομιά που η μία γενιά αφήνει στην άλλη μέσα στην αιωνιότητα.
Ας σκεφτούμε ποιος είναι αυτός που κρατάει το όπλο, ποιος του το δίνει και γιατί.
Ας σκεφτούμε πόσο απαίδευτοι είμαστε συλλογικά και προσωπικά.
Ας σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά, αλλά και τι τους διδάσκουν.
Ας θυμηθούμε τις στιγμές που αιμορράγησε ο τόπος, όταν κυριάρχησε η ηλιθιότητα, όταν οι ανίκανοι πίστεψαν πως είναι η εξουσία σου και η εξουσία μου, σημαδεύοντας μας με το όπλο.
Και έπειτα από αυτά, να απαιτήσουμε η ΠΑΙΔΕΙΑ του λαού να είναι το πρώτο και το τελευταίο. Να απαιτήσουμε να πεθάνει η αμορφωσιά. Να στήσουμε στον τοίχο την χειρότερη εικόνα της κοινωνίας και να παλέψουμε για την αναγέννησή της.
Το χρωστάμε πάνω από όλα στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι πλέον ζήτημα αξιοπρέπειας. Είναι πλέον ζήτημα τιμής. Προσωπικής και συλλογικής.

by Mar

ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ....Ο ΚΟΣΜΟΣ

Σ' αυτόν εδώ τον τόπο (για το διαδικτυακό μιλάω πάντα), χωράει ό,τι κατέβει στο κεφάλι του καθενός και κυρίως ό,τι ανέβει! Κατά προτίμηση το αίμα στο κεφάλι!
Εδώ θα γράφουμε τις γκρίνιες μας, τα παράπονά μας, τις σκέψεις μας, τα υπαρξιακά μας... Μπορεί να έχει ακόμα και ραβασάκια... Αρκεί βέβαια να είναι απότοκα μεγάλης καψούρας, εκεί όπου η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Και που στόχος είναι να ακολουθήσουν και τα πόδια...Μπορεί να έχει ό,τι σκέφτεται κάποιος ή ό,τι βλέπει αρκεί να έχει θέα από μια λίγο διαφορετική οπτική γωνία. Έτσι κι αλλιώς σε κάθε κίνηση δε μεταβάλλεται μόνο το αντικείμενο αλλά και ο παρατηρητής.
Μπορεί να έχει σχόλια για το κράτος, για την ομάδα, για την επικαιρότητα, για αυτούς που πολεμούν το "σύστημα" και για τους άλλους που το συντηρούν.
Μπορεί να έχει δηλαδή όλα όσα μπορούν να συνθέσουν έναν κόσμο που είναι "ό,τι να 'ναι"!
Ας φωνάξουμε όλοι μαζί το μακρύ μας και το κοντό μας κι ας είναι το αποτέλεσμα "παραφωνία". Όλα άλλωστε από μια παραφωνία ξεκινάνε και...
-πού ξέρεις;- ίσως μια μέρα φτάσουν να γίνουν άριες!

"Ό,τι να' ναι... Παραφωνία", λοιπόν. Ένας τίτλος στον οποίο καταλήξαμε μετά "ανωρίμου σκέψεως". Εκεί άλλωστε δε βγαίνουν και οι καλύτερες ιδέες;
Απαντώντας απλά στην ερώτηση «Πως βλέπω τον κόσμο». Είναι από τις στιγμές εκείνες που οι άνθρωποι κοιτάζουν γύρω τους ψάχνοντας να βρουν μια απάντηση σε κάτι που φαίνεται απλό. Και ξαφνικά σου έρχεται στο νου μια φράση. «Ό,τι να 'ναι!»!
Και μπορεί να είναι κάτι κακό ή κάτι καλό. Κάτι άσχημο ή κάτι όμορφο. Κάτι αστείο ή κάτι σοβαρό. Κάτι σύνθετο ή κάτι απλό. Κάτι ενδιαφέρον ή κάτι ανούσιο. Κάτι συγκεκριμένο ή και κάτι γενικό.
Γιατί τελικά ο κόσμος είναι μια συμφωνία με άπειρους ακατάσχετους, αλλά ιδανικά ταξινομημένους ήχους, οι οποίοι καλύπτουν και πνίγουν πολλές φορές τις μικρές και μεγάλες μας παραφωνίες. Ας λειτουργήσει λοιπόν, αυτό εδώ το blog ως πεντάγραμμο που θα καταγράφει τις παραφωνίες μας!