Τελικά δεν ξέρω αν μας μισώ ή αν μας λατρεύω σαν λαό. Αμφιταλαντεύομαι για το ποιο είναι αντιπροσωπευτικό είδος Έλληνα: το ζώο-ειδικός φρουρός που χωρίς δεύτερη σκέψη(;) σηκώνει ένα πιστόλι κι όποιον πάρει ο χάρος; (κατά προτίμηση νεαρό με...πράσινα παπούτσια και με μακρύ μαλλί ή σκουλαρίκια). Ή μήπως το απρόσμενα μεγάλο πλήθος που το σοκ της αναίτιας δολοφονίας (αλλά μήπως υπάρχει και δολοφονία με αιτία;) ενός παιδιού όπλισε τα χέρια του και το μυαλό του με επαναστατικότητα και γυρνά εδώ κι εκεί ζητώντας ένα μπάτσο να του σπάσει τα μούτρα; (έτσι για αντίποινα).
Μάλλον είμαστε και τα δύο. Εμείς είμαστε οι βλαχο-Ράμπο, εμείς και οι Γιάννηδες- Α'Γιάνηδες . Εμείς υποδυόμαστε ρόλους ανάλογα με τη στιγμή και τη στολή που φοράμε. Όταν τύχει και φοράμε στολή σωμάτων ασφαλείας γινόμαστε μπάτσοι, χωροφύλακες, ρουφιάνοι και τραμπούκοι. Μας οπλίζουν τα κόμπλεξ της παραπληγικής μας κοινωνικής συμπεριφοράς και γινόμαστε ο σούπερ-ήρωας που θα "καθαρίσει" την κοινωνία από τα μιάσματα. Όπου μιάσματα φυσικά οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι συμβασιούχοι, οι δάσκαλοι, οι οικονομικοί μετανάστες (βλ. Αλβανούς, Πακιστανούς, διότι η 'άρεια φυλή' δε τραβάει κανένα ζόρι με τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους φίλους μας). Αφού λοιπόν δεν καταφέρνουμε να γίνουμε Μπάτμαν, γινόμαστε Μπατσ-μαν. Η Gotham City κινδυνεύει, μπάτσε αντιστάσου. Φίλα το χέρι του κάθε Εφραίμ και του κάθε Άνθιμου, πάρε την ευλογία της εικονίτσας που κλαίει (με τα... χάλια σου, υποθέτω), ζήτα και την ευχή του έτερου σούπερ-ήρωα ζορο-νομάρχη και ξεχύσου στους δρόμους να αμυνθείς "πέρι πάτρης" επιτιθέμενος στα σκουλήκια τους αλλόδοξους, αλλόθρησκους, ανεπίδεκτους μαθήσεως, απροσάρμοστους, ανθεκτικούς στην πλύση εγκεφάλου, σε οποιονδήποτε δεν υπέγραψε για τις ταυτότητες και δεν ζητωκραύγαζε στη θέα του λαβάρου της Αγίας Λαύρας στα χέρια του Χριστόδουλου, βρε αδερφέ...
Από την άλλη, εμείς ο περιούσιος λαός (εκτός από τους Εβραίους είμαστε κι εμείς, γιατί όχι- έτσι κι αλλιώς όπως φαίνεται στην Ελλάδα,στις Η.Π.Α και στο Ισραήλ ό,τι δηλώσεις είσαι) αναπτύσσουμε κάθε φορά εκπληκτικά αντανακλαστικά σε κάθε καταπάτηση της ελευθερίας μας, σε κάθε περίπτωση που αισθανόμαστε ότι μας καλεί η Ιστορία να αποδείξουμε ότι ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων και τα άλλα "παιδιά" δεν βρέθηκαν τυχαία στην Αθήνα, επειδή τους έβγαλε ο δρόμος- όπως σε έβγαζε παλιά στον Ισθμό της Κορίνθου και συναντούσες στα σουβλατζίδικα πέριξ του Ισθμού γνωστούς, συγγενείς και φίλους, απλά επειδή ήταν πέρασμα. Όλοι αυτοί βρέθηκαν εδώ ,γιατί αυτός εδώ ο τόπος έχει ένα περίεργο φως, έχει τη χάρη , αν και άλλοι έχουν το όνομα (Παρίσι, Ιαπωνία). Αισθανόμαστε την υποχρέωση να μην τους απογοητεύουμε όταν θίγονται αυτά ΄για τα οποία αγωνίστηκαν και δίδαξαν αυτοί. Αισθανόμαστε (αν και δεν είμαστε) απόγονοι των πρωτεργατών και καθιερωτών της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Αυτοδιάθεσης του ανθρώπου, οπότε όταν αντιληφθούμε ότι αυτά απειλούνται, κάνουμε τους Μαραθώνες, τα Πολυτεχνεία, τις Μάχες της Κρήτης, της Αλβανίας κλπ. Έχουμε μια "ηθική αστυνομία" μέσα μας η οποία εξεγείρεται όταν το θεωρεί αυτή σωστό.
Μάλλον λοιπόν είμαστε και τα δύο. Είμαστε οι ίδιο που σε κατάσταση χαλαρότητας είμαστε Βλαχο-Ράμπο και Μπατσ-μαν, ενώ όταν διακυβεύονται τα βαθιά (αλλά πολύ βαθιά) κρυμμένα πιστεύω μας γινόμαστε μπολσεβίκοι, έτοιμοι να καταπνίξουμε το σάπιο καθεστώς, Αθηναίοι του Μαραθώνα, ικανοί να νικήσουμε δεκαπλάσιους από μας υπερασπιζόμενοι "βωμούς και εστίες", γινόμαστε Σάντας και Γλέζος έτοιμοι να κάνουμε κάθε τρέλα αρκεί να διαδηλώσουμε αυτό που θεωρούμε σωστό.
Μου έρχεται στο μυαλό το παλιό σατιρικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν, και παραθέτω τους στίχους...
"Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου,
του ΠΑΟ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς,
πατρίδα,θρησκεία,σουβλάκι με πίτα,
datsun,adidas και χάνι της γραβιάς..."
Αυτοί είμαστε. Οι ρούχλες του φραπέ και του πιτόγυρου απ'όλα. Οι ευαισθητοποιημένοι μη τυχόν και μας πειράξει κανείς την ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας, ακόμη κι αν έχουμε να πατήσουμε στην ενορία μας από τη βάφτισή μας. Αυτοί που κατηγορούμε τις πολυεθνικές φορώντας adidas. Αυτοί που τελικά μετά από τρια πίτα-γύρο, δυο φραπόγαλα, και ατέλειωτες ώρες pro evolution ή τάβλι, είμαστε ικανοί για ένα νέο Χάνι της Γραβιάς, αν μας τη δώσει...
Έτσι σήμερα, και με την αφορμή της δολοφονίας ενός παιδιού από έναν μπάτσο , με όλη τη σημασία της λέξης, έχει ξεχυθεί στους δρόμους ένα μεγάλο πλήθος, στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, όπου γίνονται πρωτοφανείς για τα μέτρα τους διαδηλώσεις. Αυτή τη στιγμή ακούω ραδιόφωνο και κάθε πέντε λεπτά μία ακόμη λεωφόρο που έκλεισε από διαδηλωτές. Ζητούν το αυτονόητο: το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, της ελευθερίας, της δημοκρατίας. Είναι παιδιά στην πλειοψηφία τους (και μακάρι "να ναι και καλή σοδειά" όπως έλεγε το τραγούδι του Θεοδωράκη). Αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν να βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώνουν όταν προσβάλλεται η υπόστασή τους, όταν ο κάθε γραβατωμένος πληρωμένος ρουφιάνος αποφασίζει για τη ζωή εκατομμυρίων που δουλεύουν, που ονειρεύονται, που χαμογελούν, που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και απαιτούν να έχουν και τα ανάλογα δικαιώματα.
Αρκεί η επαναστατικότητά τους να μην εξαντληθεί στο σημερινό, άντε και αυριανό ξέσπασμα- κατά το γραικικό "κάθε θαύμα, τρεις ημέρες". Αρκεί να μην εξαντληθεί με τη συμμετοχή στο γκρουπ του facebook "alexandros grigoropoulos r.i.p. (rest in peace- ας αναπαυθεί εν ειρήνη, κατά το ελληνικότερο). Ας γίνει αυτό το τραγικό γεγονός η αφορμή και η αφετηρία για την αφύπνιση συνειδήσεων, επαναστατικότητας, πληγωμένου εγωισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης. Ας αντιδρούμε έτσι ακαριαία και ενωμένα και όταν μας 'πυροβολεί εξ επαφής' ο κάθε πρωθυπουργός, υπουργός, διοικητής, επιχειρηματίας. Με κάθε προκλητική απόφασή τους προκαλούν μικρές και μεγάλες οδυνηρές συνέπειες στη ζωή μας. Προκαλούν εκατομμύρια φτωχούς, χιλιάδες άστεγους για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ, κακή ποιότητα ζωής καθώς αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε απ' το πρωί ως το βράδυ προκειμένου να εξασφαλίσουμε τη χασούρα που μας προκάλεσαν αυτοί. Οικογένειες χωρίζουν λόγω αυτών των προβλημάτων, άνθρωποι αυτοκτονούν απ' τα χρέη. Κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν για τα καθημερινά εγκλήματά τους και να μην εξαντλούνται στην υποκριτική τους "λύπη και οδύνη" από το χαμό ενός παιδιού. Αυτοί μας σκοτώνουν κάθε μέρα κι εμείς αντί να τους δικάσουμε, τους ξαναψηφίζουμε κιόλας.
Ε, καιρός λοιπόν να βγει μπροστά όλη αυτή η γενιά που εξεγείρεται αυτές τις ημέρες.
Αυτή η γενιά να εξεγερθεί και για τον καθημερινό βάναυσο βασανισμό της από τους κρατούντες. Με ιδεολογικά κριτήρια και πρακτικές. Όχι με καφρίλα, χουλιγκανισμό με γηπεδικούς όρους. Με κάθε αναίτιο χτύπημα και επίθεση σε μη φταίχτες, σκοτώνεται και μια ακόμη ελπίδα για αλλαγή του σάπιου καθεστώτος, καθώς έτσι χάνεται το δίκιο και δίνουμε μέρος του σε αυτούς που δεν το έχουν. Σ' αυτούς που οδήγησαν σε μια ακόμη "μεμονωμένη δολοφονία". Έτσι κι αλλιώς παντού υπάρχουν καλοί και κακοί. Ή κατά άλλους, οι κακοί είναι στη φυλακή. Ναι αλλά από ποια μεριά των καγκέλων; Ας αντισταθούμε όλοι μας στην καταπίεση και την ύφεση. Και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος θα γίνει ο νέος Πέτρουλας, ο νέος Τεμπονέρας, ο νέος Παναγούλης, ο νέος Μπελλογιάννης, όποιος τελοσπάντων με το θάνατό του πρόσφερε περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε να προσφέρει με τη ζωή του.
Ως τότε, Αλέξανδρε, αν συναντήσεις πουθενά το Θεό πες του αυτή τη φορά να ΜΗΝ συγχωρήσει αυτούς που σε έστειλαν κοντά του...
by Panoramix
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου