Μαύρη σημαία μπροστά, λίγα μέτρα πιο πίσω αλυσίδα. Συνθήματα: «Προσοχή, προσοχή δολοφόνοι με στολή». Πανό: «ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ».
Αυτές οι μέρες ανήκουν στη νεολαία. Σε όλους τους μαθητές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αναζητούν να εντοπίσουν τα δικά τους βήματα μέσα στον χρόνο, σε αυτόν τον τόπο.
Αυτές τις μέρες ας κοιτάξει ο καθένας τον άλλο κατάματα.
Ας αναλογιστούμε σαν σύνολο τις ευθύνες μας για αυτά που γίνονται στην πόρτα μας.
Ο κάθε γονιός οφείλει να σκεφτεί ότι ίσως να ήταν το δικό του παιδί.
Και το κάθε παιδί ότι ίσως να ήταν εκείνο.
Ας αναλογιστούμε σαν κοινωνία κάτι παραπάνω από το τετριμμένο «που πάμε».
Ας αναλογιστούμε πως η βία δεν μπορεί παρά να φέρει μαζί της την βία. Ότι το αίμα ανοίγει κύκλο και παίρνει πολλούς.
Ας πάρουμε επιτέλους απόφαση πως εδώ δεν μας ανήκει απολύτως τίποτα. Πως αυτά που δημιουργούμε σήμερα τα δημιουργούμε ες αεί.
Είναι η κληρονομιά που η μία γενιά αφήνει στην άλλη μέσα στην αιωνιότητα.
Ας σκεφτούμε ποιος είναι αυτός που κρατάει το όπλο, ποιος του το δίνει και γιατί.
Ας σκεφτούμε πόσο απαίδευτοι είμαστε συλλογικά και προσωπικά.
Ας σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά, αλλά και τι τους διδάσκουν.
Ας θυμηθούμε τις στιγμές που αιμορράγησε ο τόπος, όταν κυριάρχησε η ηλιθιότητα, όταν οι ανίκανοι πίστεψαν πως είναι η εξουσία σου και η εξουσία μου, σημαδεύοντας μας με το όπλο.
Και έπειτα από αυτά, να απαιτήσουμε η ΠΑΙΔΕΙΑ του λαού να είναι το πρώτο και το τελευταίο. Να απαιτήσουμε να πεθάνει η αμορφωσιά. Να στήσουμε στον τοίχο την χειρότερη εικόνα της κοινωνίας και να παλέψουμε για την αναγέννησή της.
Το χρωστάμε πάνω από όλα στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι πλέον ζήτημα αξιοπρέπειας. Είναι πλέον ζήτημα τιμής. Προσωπικής και συλλογικής.
Αυτές οι μέρες ανήκουν στη νεολαία. Σε όλους τους μαθητές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αναζητούν να εντοπίσουν τα δικά τους βήματα μέσα στον χρόνο, σε αυτόν τον τόπο.
Αυτές τις μέρες ας κοιτάξει ο καθένας τον άλλο κατάματα.
Ας αναλογιστούμε σαν σύνολο τις ευθύνες μας για αυτά που γίνονται στην πόρτα μας.
Ο κάθε γονιός οφείλει να σκεφτεί ότι ίσως να ήταν το δικό του παιδί.
Και το κάθε παιδί ότι ίσως να ήταν εκείνο.
Ας αναλογιστούμε σαν κοινωνία κάτι παραπάνω από το τετριμμένο «που πάμε».
Ας αναλογιστούμε πως η βία δεν μπορεί παρά να φέρει μαζί της την βία. Ότι το αίμα ανοίγει κύκλο και παίρνει πολλούς.
Ας πάρουμε επιτέλους απόφαση πως εδώ δεν μας ανήκει απολύτως τίποτα. Πως αυτά που δημιουργούμε σήμερα τα δημιουργούμε ες αεί.
Είναι η κληρονομιά που η μία γενιά αφήνει στην άλλη μέσα στην αιωνιότητα.
Ας σκεφτούμε ποιος είναι αυτός που κρατάει το όπλο, ποιος του το δίνει και γιατί.
Ας σκεφτούμε πόσο απαίδευτοι είμαστε συλλογικά και προσωπικά.
Ας σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά, αλλά και τι τους διδάσκουν.
Ας θυμηθούμε τις στιγμές που αιμορράγησε ο τόπος, όταν κυριάρχησε η ηλιθιότητα, όταν οι ανίκανοι πίστεψαν πως είναι η εξουσία σου και η εξουσία μου, σημαδεύοντας μας με το όπλο.
Και έπειτα από αυτά, να απαιτήσουμε η ΠΑΙΔΕΙΑ του λαού να είναι το πρώτο και το τελευταίο. Να απαιτήσουμε να πεθάνει η αμορφωσιά. Να στήσουμε στον τοίχο την χειρότερη εικόνα της κοινωνίας και να παλέψουμε για την αναγέννησή της.
Το χρωστάμε πάνω από όλα στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι πλέον ζήτημα αξιοπρέπειας. Είναι πλέον ζήτημα τιμής. Προσωπικής και συλλογικής.
by Mar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου